datça break

Dün Datça'daydık. "Perfect day" benzeri bir şeydi.
Hepimiz akşamdan kalma, sabahın köründe yola çıktık, bir buçuk saat sonra filan, ver elini bildik, rüzgarlı Datça sahili.
Güneş bir göz kırpıyor, bir estiriyor, bir üşütüyor, bir ısıtıyor..
Kumru yedik önce, kahvaltı hesabı, sonra sahilde yürüdük yürüdük..
Kedilerle köpeklerle hasbıhal ettik, yanımdaki sportif kankam bir an terk edilmiş bir mekanın havuz başında bekleyen bir köpeği gösterdi; "Ayşe bak!"
Ayşe dikkatli bakınca gördü ki hayvan anne, ve havuzda cesedi yüzen yavrusunu bekliyor.
Kanka pişman tabii, "Nerden gösterdim, söylemez olaydım" şekli, biz tırıs tırıs yürümeye devam...
Güzel bir kafe görmüştük yolda, oraya geri dönelim dedik, ön masada oturan bir hatun el etmez mi; "Ben seni tanıyorum, nerden" diye. E, ben de tanıyorum, Ömerpaşaydı, Erenköydü derken çözüldü; bir başka kankamın, eskiden tanışıp pek sevdiğim komşusu çıktı hatun.
Hemen yandaki meyhaneye çöreklendik tabii, Hüsnü'nün Yeri. Sohbet, muhabbet vs.. Yine bilumum kedi köpek besledik, beğenmediğimiz balıklarla. (Aklınızda bulunsun, o Hüsnü'ye gitmeyin, kazık!)
Karşılıklı telefonlarımızı aldık verdik, yine yola revan olduk. Dönüşte arabada bol müzik dinledik, yolluk aldığımız biralardan içtik -şoför hariç. O rüzgarda, ayazda, açtık camları şarkılar söyledik..
Neden mi? Hayat... Yaşamın kıyısından dönmüş, yıllar önce tanıdığım biriyle karşılaştığıma mı sevineyim, o havuzun önünde volta atışı gözümün önünden hiç gitmeyecek köpeğe mi üzüleyim; arkadaşlarımla böyle güzel bir yolculuk yaptığıma mı, evimde beni bekleyen shompi Zuzu'ya mı mutlu olayım?
Olayım..