zuzu firarda

Bugün Zuzu'nun doğumgünü.
8 yıl önce bugün, Ziverbey'de, terk edilmiş, terk etmiş, evlendiğim evde, Mavişimle haber bekliyorduk yan kapıdan.
Zira anne, çapkın Pamuk büfelerden düşmüş erken doğum yapmıştı. Komşu Memnune mucize eseri dünyaya getirdi Zuzu'yu.
O biberonlarla besledi, biz nöbet tuttuk.
Sonra annemlere taşındı Zuzu. Pamuk, kendisi bile o bol kedili evde yapamıyordu çünkü, bi de yavrusunu nasıl koruyacaktı..
Ayrılık sahnesi hoş olmadı tabii, ama gittiği yerden emindik en azından. Zuzu daha emin ellerde olamazdı.
Sonra benim yeğenlere abilik yapma sırası geldi Zuzu'ya. Biri ondan bir yaş küçük, öteki üç; ikisi de meftunlar. Kucak dolusu seviyorlar onu, o da hiç ses etmiyor.
Tek sinir olduğum şey her annemi ziyaret ettiğimde Zuzu'yu yukarıdaki "odasında" hapis bulmaktı. Bir kediye yapılacak son şeydir; zaten evden çıkarmıyorsun bir de odaya hapset...
"Kızım çok mutlu odasında Zuzu.."
Zuzu'nun ne kadar mutsuz olduğu Marmaris'e taşınınca belli oldu. Maviş ölünce annem tutturdu; "Zuzu'yu al, al al!"
İlk önce karşı koydum. Pek çok hayvan besleyenin -ve kaybedenin- anlayacağı sebeplerden.
Sonra tarih Zuzu lehine çalıştı; ben taşınınca, annem de takip edince, başka çare kalmadı.
Onu bir kez İstanbul'a geri götürmeyi denedik; Sabiha Gökçen tarihi yazdı bu kez: "Dalaman'dan gelen beyaz kedinin sahibi, lütfen danışmaya!"
Zuzu firar etti. Havaalanında koştu, koştu. Uçakların tekerlerine girdi, yağlandı. Uçuşlar iptal edildi. "Alanda kedi var!"
Kafesini bir tekmeyle açıp kaçan Zuzu neyin peşindeydi bilinmez, ama ben onun peşindeyim artık. Sonuna kadar.