dur sana şöyle bir bakayım

İlk öpücüğüm gizli saklıydı. Kapı aralarında. Bira kokulu. Güzel. Koynuma alıp yatmıştım onunla -öpücükle- bütün gece, uyumadan..
İlk sevişmem de tuhaftı; bir beyaz Volkswagen van içerisinde. Ama gökyüzüne bakarak, yine Marmaris'te...
İlk uyanışım üniversitedeyken, "Bu insanlar n'apıyor" deyişimdi. O yüzdendi kendimi kitaplara, yalnızlığa, kasavete gömmem..
İlk ayılışım bitirdiğimdeydi; okulu, aileyi, onu bunu: Ben gazeteci olucam, demekti. Kolay verilmedi o karar, Ataköy balkonları çoook kırmızı şarap gördü..
Oldum. Sonra evlendim. Haydaaa, yeni bir hayat şekli; ilk bunalmam bir gece ansızın cereyan etti, hiç yoktan, "Biz n'apıyoruz" diye..
Boşandım, sevimli evime taşındığımda öyle bunaltılar olmaz diyordum. En kötüsü başıma geldi: İlk dayağımı en aşık olduğum adamdan yedim. O ev bana zindan oldu, taşındım.
Tilkinin dönüp dolaşıp geleceği yer kürkçü dükkanıdır; ilklerimin mahali Marmaris'e geldim. Babamın kenti. Benim diyebileceğim tek yer. Memleket.