Evi toparladım. Kanlı perdeleri, koltukları, sehpaları… Bu ev benim evimdi. Mavi duvarlı, kırmızı tavanlı, kedi teraslı… Benim evimdi. Camdan baktığımda bütün komşularımı görürdüm; kuruyemişçi Yasin’i, bakkal Ali abiyi, tavukçu Cemil’i, kuaför Aslan’ı, marketçiyi, iddaacı; adını bilmediğim bi sürü kimseyi… Ve kediyi.
Onları beslemek, sabahları, benim görevimdi. Karşıdaki apartmanda oturan hayvanseverle hiç tanışmadık, ama böyle bir düzen belirledik sanki. Konuşmadan. Minik tekirler büyüttük cadde ortasında. En enteresan tarafı da adamın, benim lise yıllarında oturduğum dairede oturuyor olmasıydı. Karşı karşıya. Hiç tanışmadık.
“Ne güzelmiş camdan birinin evde olduğunu görmek” demiştim bir kez Can’a. Eve korkarak dönmüştüm, yoksa diye… Vardı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder