Ruh hastası bir arkadaşım var. (Normali var mı sanki?) Dedik ona dedik, dedik. Tecrübeyle sabit.
Bulmuş bir zıpır elin Avrupası'ndan. Güzel Jeff Buckley'msi şarkılar söylüyor. E, tipi de fena diil. Sen çağır, onun da ailesi burada olsun, bi de zengin olsun. Şahane.
Lakin, işte biz uslanmıyoruz. Adam çıkmıycak bizden. Bizimki napıyor; önce adamı pis evine davet ediyor. Adam geliyor, genç çocuk zaten, müzik filan dinliyorlar, amaaan bunalımlarını anlatıyor, trip yapıp gidiyor.
Ondan sonra gelsin şarkı, gitsin votka, şarap... Sonra gelsin "hönküdü hönküdü" ağlamalar..
Yapmayın artık bunları usta. İkisini de yapmayın. Ne çağırın ne ağlayın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder