Nereden öğrendin "tavuk oturuşu"nu? Her sabah beni uyandırmayı, pat pat pat beni takip etmeyi, izlemeyi?
Annenle tanışıklığın az, eh, onun da babanla öyle. Senin babanı hiç tanımışlığın yok. Nereden biliyorsun üzgün olduğumu, oynamak istediğimi ya da ağladığımı?
Seni ben büyütmedim bile. Bana "komacan" kedi olarak geldin; korkak, ürkek.
Şimdi ne bu "herşeyi biliyor" havası?
Kedilerin suratı değişmez derler; endişede, sevinçte... Zuzum ayna gibi. Ne zaman yaramazlık yapacak, ne hinlik peşinde; o bile suratından belli.
Belki onca zaman yeğenlerle büyüdü, onun faydası, belki annemin? Ama herkesin söylediği bir şey var: Bu insan.
Benim her şeyi bilen, herşeyin farkında olan kedim, insan olma sen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder