Ben kendi kendimle konuşuyorum.
Yani, bayağı sokakta yürürken, mutfakta yemek yaparken, dizi seyrederken filan epey bir diyalog geçiyor 'aramızda'.
Üstelik bu yalnız yaşamaya başladığımdan itibaren gelişen bir 'habit' değil; ben çocukken de, hatırlıyorum, mesela perde çekmek için o zaman kullanılan tüylü, salkım saçak sopalar vardı. Ben onları indirip hepsine isim verir onlarla konuşurdum.
Tuvalete girer, sanki kimse duymayacakmış gibi, ders verirdim sanal öğrencilerime..
Sanırım bende bir tuhaflık var. E, deli olabilirim.
Ya da sadece ..
Yalnızımdır, hep.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder