Şimdi anlamayanlar için özet geçelim:
İnsan en sevdiği arkadaşına bile ne kadar dayanır? İçtim içtim, yetmedi; attım kendimi yola, "arazi" oldum.
Yolda bir küçük çocukla karşılaştım ilk, sarışın kız, sordum "Neyin var"; anlatmaya başladı, babasından girdi, annesinden çıktı...
Haydaaaa....
Sonra, yola devam, kumpir yemeye karar verdim, yerken Cuma'yla tanıştım.
Cuma kim; Adanalı, Marmaris'e çalışmaya gelmiş, standart, vs..
Ama Cuma'nın farkı şu: Biz tatlı tatlı kumpirlerimizi yerken kopmaz mı bir "miyaafff!" cayırtısı...
Bulduk, aldık elimize, koyduk benim bisikletin sepetine..
Önce Cuma çalıştığı yere götürmeye kalktı; "Bu benim kedim" dedi.
Onu denedik, tabii, sabahın körü, şezlonga koydu dolmadı (!), formül?
Yakaladı beni giderken, can kolay vazgeçer mi?
Karagöz'ü de besleyen komşunun kapısını tıklattım sabahın köründe. Açtı.
Verdim ona "Cuma"yı, yerleşti..
Adı şimdi başka: Kısmet..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder