Yaz sezonunu açtık ayıptır söylemesi.. Yok hayır, daha denize girmedik merak etmeyin, ama gündüzleri güneşlenmeler, akşamüstleri limonlu naneli votkalar, geceleri dışarda sürtmeler mevsimi başladı..
Dün gece de eve dönerken üç "belalım"la karşılaştım: İnekli, Benekli ve Karasakal.
Bunlar bizim bahçenin sahipsiz kedileri.. Geçen yılın mahsulü yavrucuklar. Alt komşumuz şahane Halime Teyze balkonunda büyüttü -neredeyse emzirdi- sokağa saldı, şimdi kuru mamaya alışmış olarak boynumuzun borcular.
Her dışarı çıkışımızda bir avuç mama elinde olmayan sorguya çekiliyor! Etrafınızda kümeleniveriyorlar -bu arada isimlerini zikrettiklerim yalnızca üçü, yani favorilerim, yaklaşık 10 taneler- sürün sürün, bakkala kadar zor gidersin...
Hepsi birbirinden güzel. Sevimli. Parlak tüylü. Hadi bi de "pet shop ağzı" yapayım; iyi huylu...
Gel gör ki hepsi sokakta tek başına.
Dönüş yolunda mırnak da mırnak, yine peşini bırakmazlar..
Öyle yalvarırcasına bakışlara kıyamayan ben -özellikle inek desenli İnekli'nin- gece vakti "Alayım," dedim, "götüreyim eve, Zuzu'yla oynasınlar..."
Sonra eve çıktım baktım ki Zuzu aportta. Üstümü başımı koklamaya yeltenmeden hemen soyunuverdim valla, öyle tehditkar bakıpduru.. Vazgeçtim.
İnekli, kardeşleriyle birlikte aşağıda kaldı.
Bir defasında Benekli'yi sahiplendirmeye çalıştık. Geldiler, cayır cayır aldılar gittiler, akşam on telefon, "Ayşe Hanım bu durmuyor" demeler, ertesi gün geri getirdiler, "tuvaleti kokuyormuş bunun, pardon" diye!
Benekli'yle İnekli'nin kavuşma sahnesi, her şeye değerdi. Sağolsunlar.
Ben de sonra aynı şekil kendimi teskin ve teselli ettim: şimdi İnekli gelse Zuzu gibi hayatı olsa, eyvallah, ama balkondan bakmakla yetinecek mi? O dışarı çıkınca bizim Zuzu napacak?
Sorular, sorular... Yağmur, fırtına, mart ayı... Dışarıda nerelere saklanır, nerelerden yemek bulurlar... Bizimki gibi mahallede yaşamasalar halleri nice olur...
O yüzden siz siz olun, bahçenizdeki etrafınızdaki hayvanları besleyin. Onlara ev olamasanız bile, yuva olun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder