Kışın güneşi terastaki menekşeyi dondururken, Zuzu'yu pencere pervazında mest ederken, beni klimalı odalara hapsederken; konuşuyoruz...
Herkes gitmişken, inşaatlar başlamış ama soğuktan mola vermişken, yollar artık düz değil yokuşluyken; yazışıyoruz.
Hayat burada dümdüz: Deniz düzse herkes dışarıda, dalgalıysa içeride.
İnsanın içinden bir tepetaklak getirmek gelmiyor değil.
Sanırım arada şehir değiştirmek lazım. Yoksa insan katil olabilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder