Artık Moda’da oturmuyorum. En son portmantonun aynasının önünde yüzümdeki şişliklere bakarken başım dönüp yere kapaklandığımda vazgeçtim artık orada oturmaktan. O koridoru bir daha yürüyemeyeceğimi, nefes alamayacağımı, o yatakta uyuyamayacağımı fark ettim. Taşındım.
Dayak yiyen kadınlar, dayak yiyen kadınlardan destek görmüyormuş, bir de onu anladım. Ha, tamam, kimse Can’a eyvallah demedi, herkes “N’apıyosun kızım” uyarılarında bulundu ama, bu nedir yahu? En kadim arkadaşların, 20 yıllık, yiter gider mi Can uğruna? Ya da niye? Onlara hatırlattıkları yüzünden mi? Anlaşılır. İstikrar!
Ayşe bunu da geçer. Yalnız daha kolay geçer hatta. Bırakınız yalnız kalsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder