Geldi. Hem bu kez pek sıcak, arkadaş canlısı. Tam kavga ettikten sonra… Nasıl kavgalarsa bunlar, her şeyi daha iyi yapıyor… “Sürpriz yapacağım” dedi ve geldi.
Her şey çok güzel. Bir o duygu var işte: AyşeCan kayıp.
Uyurken seyrediyorum. Hiç tehlikeli gözükmüyor. Sonra o gözler açılınca bakıyorum içlerine, karanlık… Müdürden beri beraber uyuyabildiğim tek kişi bu arada Can. 6 yıldır yani. Sarılıp yatabildiğim tek adam.
İkimiz de garip. Parasız. Yalnız. Üzgün. İkimiz de hasarlı. Ama beraber…
Sevişirken o da söyledi: “Ayşe, biz aynıyız.”
Nedir aşk? Çiçekse tamam, getirmiş, gömlekse tamam, almışım, sürprizse tamam, müzikse tamam… Yemek yapıyorum deli gibi, yemekse tamam…. Sarılıp yatmaksa, beraber duş almaksa tamam… Peki ne eksik olan? Ben niye böyle salak oldum? “Bu hallere düşecek kadın mıydım?” Arkadaşlarımın bu laflarına mı alındı Can?
Adam ortadan yok oluyor. Böyle bir lüksü var. Kötü mesajlar gönderiyor, kötü cevaplar veriyor. Bağırıyor telefonda bana, “Ayşe bir hafta daha gelip seni ve arkadaşlarını eğlendirmemi ister misin!”
Ayşe sineye çekiyor. Neden? Hayatı harcadığımız yetmiyormuş gibi, aşka da mı aynı muameleyi çekmek lazım?
Sabahları bizi inşaat sesleri uyandırırdı Adapazarı’nda da, İstanbul’da da, Marmaris’te de. Bir türlü kurtulamadık onlardan. Şimdi Can’ın sözleri o gürültüler gibi geliyor.
Yine terk edildin. Hadi bakalım Ayşe, bu sefer ne yapacaksın?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder