İki gün boyunca canım kimseyle konuşmak bile istemedi; değil dışarı çıkmak, dolaşmak, yüzmek vs.. Öylece kanepede yattım, seyrettiğim filmleri bir daha seyrettim, annemin kötü (!) bakışlarına maruz kaldım, telefonlarımı açmadım, yemek yapmadım, yemedim, kıçımı kıpırdatmadım.
Zuzu'nun yemek kasesini doldurdum sadece.
Sebep sebep, diye aranıp dururken, sebebi kendimde buldum: Çoook mu konuştum, gezdim son birkaç günde; onlar beni kovaladı durdu gece yatağımda, kabus gibi, herkes bir şey söylüyordu, ama herkes, bütün karakterler vardı.
Demek ki yalnızlığı esas alan ben, yine katlanamadım. Sistem çöktü.
Hep böyle oluyor; ne zaman bir arkadaşım gelse ya da birileriyle uzun vakit geçirsem, akraba, tanıdık, kim gelirse gelsin... Onlar varken dayanmaya çalışıyor bünye. Gidince dağılıyor.
Alışkanlıklarım değişmiş. Mi?
Ben böyleydim zaten de "Şşşşş, sakin!" sinyali mi alıyoruz?
Neyse ki eylül burada. Ve hatta kış geliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder