My loneliness is palpable..
Dokunabilirsin, kırılır..
Geçen akşam taksiciyi eve çağırdım, sigara aldı geldi.
Rakı ikram ettim.
Oturduk iki laf ettik.
Sucu desen öyle, allahtan esnaftan yana şanslıyım, "N'aber abla" diye karşılıyor beni, ben istemesem bile su bırakıyor kapı önüne, ihtiyacım olur diye..
Ben Moda'da otururken de böyleydim; bir gece evimin aşağısında merdivenlerde oturup Kazım Koyuncu söyleyen sarhoş bi çocukcağızı çağırdım, duşunu aldı, en sevgili kanepemde uyudu, ertesi sabah fişek gibi kalktı: "Abla, sen nası bişeysin" diye..
Marmaris'te de buna benzer vakaları yapmışlığım, yaşamışlığım çok.
Ama galiba yetti artık.
Eve dönerken bunu fark ettim.
Ben sadece evime gidip kendi kanepemde kendi başıma uyumanın peşindeyim artık.
Yaşlanmışım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder