Bölüm 6

Can Sakarya'lıydı. Ayşe ömründe ilk kez gitti Adapazarı'na. O eylülde döndükten sonra. Evinde kaldı. Soğuk sularla duş aldı, geceleri camdan köpeklerle birlikte uludu, şarkılar söyledi. Ama aynaya baktığında en mutlu Ayşe'yi gördü.

Bir gün tam da Can yolcu etmek üzereyken Ayşe'yi, oturdular bir pub'a. The Pub. Adı öyle; zira Adapazarı'nda çok bulunmuyorlar. Sessiz. Nedir? Can sanki hissetmiş gibi sorar Ayşe'ye: "Anlat."

Ayşe'nin anlattığıdır: Kendime geldiğimde karlı sokağın ortasında kaldırımda oturuyordum. Bilmediğim, tanımadığım bir yerde. Üstümde kazağım, altımda pantolonum. O kadar. Ne çanta var ne palto. Nerdeyim?

"Hiç bir şey mi hatırlamıyorsun?"

Köpekler... Koşuyorum. Ellerim çizik içinde. Hayat çizgimin ortasından geçiyor bir tanesi, kanlı...

Eski kokuyor. Neresi? "Gitme, sabah olsun.." Gitmesi lazım. Önce giyinmesi. Buradan çıkması lazım. Bulması lazım. Lazım.

"Kızım sen kimsin nerede evin?"

Soğuk. Tanımıyor. Bilmiyor. Umarsızca sokağı bir aşağı bir yukarı yürüyor. Kar yağıyor. "Oraya" dönmeye karar veriyor. Yoksa donacak. Buluyor, galiba. Kapıları çalıyor. Hepsini. Cevap yok. Kayıp.

"Yavrum sana ilaç vermişler."

Yürüyor. Üşüyor. İniyor, çıkıyor. Lütfen... Yürüyor.

"Sigara ister misin? Al çay iç."

İtfaiye binası. Soba. İyi insanlar. Hava aydınlanıyor mu sanki? Kabus biter mi? Uyanır mı?

"Hanımefendi artık gitseniz..."

Kalkması lazım, yürümesi, bulması, hatırlaması lazım!

Minibüste işine giden insanlar. Turuncu halk otobüsleri... Biniyor birine, cebinde itfaiyecilerin verdiği bozuk para. Yeni Harman sigarası. Kimliği yok. Eli acıyor. Dizleri acıyor. Ayakkabıları çamur içinde. Yüzü kıpkırmızı. Kardan.

"Tamam artık Ayşe. Sonunda başardın. Sen kimliğini kaybettin. Geçmişini kaybettin. Kaybettin. İstediğin her yere gidebilirsin buradan. Başardın."

Son durakta inip son çare otostop çekiyor. Uyuyakalıyor arabada. Allahtan herkes birer melek o gün Ayşe'nin karşısına çıkan. Adam yeleğini üstüne örtüyor, indirirken de veriyor, "Buyrun sizde kalsın."

Radyoya, hatırladığı son yere geri dönerken Ayşe'nin aklında tek bir şey var: "Yarın sabah evimde kahvemi içiyor olacağım."