Bölüm 9

Ne güzel kokuyor… Galiba ben böyle aşık oluyorum; güzel kokuyorlar. Bir terleyip bir üşüyorum. Hasta gibiyim. Ama değilim.

Her hafta mütemadiyen kavga ediyoruz Can’la. Telefonda. Birbirimizi örseleme, hatta küfretme şeklinde. Acı çektirme. Ben kendime Sezen dinleterek acı çektiriyorum. Ellerim titriyor, ayaklarım uyuşuyor. Sanrılar görüyorum geceleri. Saatte bir uyanıp telefona bakıyorum, mesaj gelmiş mi diye.

En sonunda Adapazarı’na gittim, evet. Harem’de bir bankta oturup otobüs bekledim. Hiç yapmam. O yol nasıl bitti, o karanlık şehre araba nasıl girdi, ben nasıl sabrettim; bilmiyorum. Ama o karşılaması vardı ya, hepsine değdi.

Bu arada yolda baş harflerimin gerçek manası belirdi zihnimde: ADP: Adapazarı… AyşeCan…