öfke

Tamam, hayat garip.
Ama biz ne garip bir toplum olduk.
Toplum muyuz değil miyiz, o bile tartışmalı.
Yüzlerce insanımız, işçimiz, yerin altında kalmış, yüzlercesi ölen arkadaşlarının üstünden sürünerek yeryüzüne çıkmış...
Ama kimse ne olup bittiğini ne söylüyor ne biliyor.
Şimdi neye yanarsın?
Ölen canlara mı?
Hayatta kalan, hala madene girmek zorunda olanlara mı?
Yakınlarını yitirip boğazı düğümlenenlere mi?
"Yapacaktık biz yaşam odası, 3-4 ay sonra olaydı bu kaza" diyen patrona mı?
"Hamdolsun 18'le kapatıcaz bu kazayı, toplamda maksimum 302" diyen bakana mı?
Makam arabası tekmelenince protestolardan tırsıp markete saklanan, orada da vatandaşı yumruklayan, küfreden başbakana mı?
Halen hastane, morg önlerinde bekleyen, Atatürk heykeli önünde anma yapalım derken toma'larla karşılaşan Somalılara mı?
Niye bu öfke?
Niye bu anlaşamamak?
Uğur Dündar, mesela, niye yuhalanır?
Abdullah Gül, niye barikat ihtiyacı duyar?
Belki ölülerimizi gömüp kendimizle kalınca bu nefretin, karşılıklı sinirin sebebini araştırmaya başlarız.
Zira zamanı geldi geçiyor.
Ha, öyle makinelere, nefes odalarına, ve saireye de ihtiyacımız yok.
Karşılıklı konuşsak yeter.