2019 zor geçti benim için. Annemin 'yaş' olayının daha çok farkına vardım - insan annesine yaşlandı artık boşver tabirini yakıştıramıyor.
Kedimin, ev arkadaşımın, torunumun Zuzu'nun da keza yaş aldığını, artık bazı şeyleri yapamadığını, bazı da yeni huylar, hastalıklar edindiğini gördüm. Pek hoşuma gitmedi tabii ama 'circle of life' diyelim napalım..
Kendimi maalesef daha çok yalnızlaştırdığımın farkına vardım fakat aynı zamanda tek başıma çok şeyi başarabildiğimi üstelik çok da eğlenebildiğimi anladım.
Kariyer açısından otur sıfır! Seneye mümkünse..
Kitap okumaktan ziyade film seyretmeyi tercih ettim. Öyle ki insomniac gecelerimde senaryoları rüyalarımda kurguladım.
En son beni etkileyen filmle bitireyim o vakit: Before I Disappear (Ben Kaybolmadan Önce).
Bilen bilir; epey sulugözümdür. Beğendiğim, beni duygulandıran bir şey görürsem, duyarsam açarım vanaları..
İntihar etmek üzereyken çalan telefonla hayata, ailesine tekrar sarılan Richie kahramanımız. Merak etmeyin depresif değil, gayet eğlenceli. Hatta kısa film versiyonu 'Curfew' Oscar adayı olmuş, kaçırmışız.
Kaçırmayın, hayatı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder