Ben misafir severim.
Ağırlamayı da, yemek yapmayı da, hoşbeş etmeyi de, vs...
Ama kalıcı olanını değil.
Yan yan yerleşmeye çalışanları hele hiç.
Yıllardır yalnız yaşıyorum. Maalesef başıma çok geldi.
Belki fazla iyi niyet, belki kendin gibi zannetme hali...
Ama dersimi alalı çok oldu. Özellikle Kadıköy'den -ki o sevgilimdi.
Git, diyemezsin. Sinyal göndermeye, ima etmeye çalışırsın, anlamaz (ya da anlamazlıktan gelir).
Senin yeyip içip müzik dinleyip eğlendiğini görünce sanır ki, sabah seni o sinir olduğun kettle sesiyle ya da radyoyla uyandırabilir.
Yatağına kıvrılabilir.
Her şeyini kullanıp arkasında nahoş izler bırakabilir!
Bazen bilerek yapar bunu; tıraş bıçağı, diş fırçası, çorap, şarj aleti gibi.
Eeeeh! Arkadaşlık da bir yere kadar!
İnsan bazen yalnız olmak ister.
Ben hep yalnız olmak istiyorum. Trafiğime kimse karışmasın, Zuzu'dan başka.
Ve şöyle bir laneti hak etmiyorum: Yalnızlığınla öl o zaman!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder